Σήμερα ο «δικός» μας Woody Allen έχει γενέθλια και κλείνει τα 87 του χρόνια βρισκόμενος ξανά στο set μιας ταινίας.
Θετική είδηση το γεγονός ότι περιμένουμε στα κοντά νέα ταινία από τον αειθαλή Woody, όμως η αλήθεια είναι ότι το κινηματογραφικό του σύμπαν έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φεύγει από το μυαλό, από τη σκέψη μας, από τις ταυτίσεις και τις προβολές που διαρκώς «προκαλεί» στη δική μας ζωή.
Πρόσφατα για παράδειγμα έτυχε να πέσω πάνω σε μια προβολή του «Annie Hall» και μου έκανε εντύπωση μια καμπή της ταινίας που ενδεχομένως να μην χαρακτηρίζεται ούτε από κάποια γκράντε, αξέχαστη ατάκα, ούτε από κάποιο εύρημα ανθολογίας (από τα πολλά του «Annie Hall).
Είναι το σημείο όπου ο Άλβι συναντά την Άννι κάποιο καιρό μετά το χωρισμό τους. Εκείνη έχει προχωρήσει στη ζωή της, έχει αλλάξει, βρίσκεται πλέον στον αστερισμό της δόξας και της φήμης του Χόλιγουντ. Εκείνος παραμένει ο ίδιος νευρωτικός τυπάκος, καθηλωμένος στις εμμονές, στα αδιέξοδα, στις σκέψεις και στις μνήμες του.
Μου φάνηκε τρομακτικό, αλλά ταυτόχρονα αβάσταχτα αληθινό το πνεύμα αυτής της σκηνής. Μια μελαγχολική οπτικοποίηση της σκληρής πραγματικότητας που θέλει τους ανθρώπους να εξελίσσονται, να αλλάζουν, να μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο από αυτό νομίζαμε ή θέλαμε να νομίζουμε πως είναι, να αποκόπτονται από το παρελθόν με το οποίο τους είχαμε ταυτίσει εμείς.
Η Άννι δεν έχει καμία σχέση με την κοπέλα που ψέλλιζε αμήχανα «La Didah» που κυνηγούσε τους αστακούς πριν τους μαγειρέψει, που έσπαγε και λύγιζε στο θέαμα μιας κατσαρίδας στο μπάνιο.
Σε αυτή την απλή, δύσκολη, καθημερινή «αλήθεια» της «αλλαγής» και της «δυσκολίας» που υπάρχουν εγγενώς στις σχέσεις και στην ίδια τη ζωή κρύβεται μάλλον και η μεγαλύτερη δύναμη του σινεμά του Woody Allen. Και ο λόγος που αγαπάμε αδιάκοπα αυτό το σινεμά.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, Woody… Μέχρι την επόμενη αναδρόμη σε κάποια ταινία σου...