Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts ή πως να συγκρατήσεις τα χαμόγελα (και τα δάκρυα σου) για περισσότερο από 90 λεπτά
Harry Potter 20th Anniversary: Noσταλγία και ανυπομονησία για μία επιστροφή. Ανυπομονησία να (ξανά)ζήσω λίγη από την μαγεία αυτη που ζούσα διαβάζοντας τα βιβλία, ή παρακολουθώντας τις ταινίες.
Μαγεία, που καμιά φορά η καθημερινότητα και η ρουτίνα σε κάνει να ξεχνάς ότι μπορεί και να υπάρχει.
Και έρχεται η πρώτη μέρα του χρόνου, γλυκόπικρα και μοναχικά , με δώρο ένα μικρό ταξίδι, και ας είμαι σε καραντίνα.
Ένα σύντομο , «διασυμπαντικό» , νοσταλγικό ταξίδι μέσα από μία οθόνη ,που θυμίζει σήμερα περισσότερο την Κιβωτό των Στοχασμών, το οποίο υπερβαίνει τον χωροχρόνο κάπου μεταξύ του κόσμου της μαγείας του Χάρι Πότερ και του δικού μου προσωπικού φαντασιακού μαγικού κόσμου.
Ένα καταφύγιο καποιου χαμένου εαυτού. Μία ανάμνηση κάποιας καλά κρυμμένης αθωότητας. Μία υπενθύμιση των πιο χαζών παιδικών μας ονείρων.
Γι’ αυτό θα παρακολουθούμε και θα ξαναζούμε, τώρα και κάθε τώρα ακόμα που έρχεται, τις ιστόρίες του Χάρι, της Ερμιόνης του Ρον, του Νέβιλ, του Ντρέικο και των υπόλοιπων μικρών και μεγάλων αγαπημένων μας ηρώων. Είναι, άλλωστε, φοβερό το αίσθημα οι παιδικοί-εφηβικοι (ίσως και ενήλικοι, γιατί όχι) ήρωες σου να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σου , και συ κάπου να ακολουθείς. Να συνειδητοποιείς το πως ο χρόνος φθείρει την όψη , αλλά η μνημη και το συναίσθημα είναι διαχρονικά και αιώνιά.
Γι’αυτό , και για όλα όσα νιώσαμε , θα είναι πάντα κομμάτι μας. Κομμάτι που θα μας συγκινεί , θα επαναφέρει μνήμες, θα μας συνδέει με καταστάσεις ή ανθρώπους.
Και εντελώς γραφικά , αλλά όπως αρμόζει, κλείνω με το εξής:
Και εντελώς γραφικά , αλλά όπως αρμόζει, κλείνω με το εξής:
-After all this time?
-Always.
-Always.
γράφει ο Γιάννης Λαζόπουλος