Σύμφωνα με τον Ιούλιο Βερν, συγγραφέα του βιβλίου "Η Πράσινη Αχτίδα", όποιος καταφέρει και δει την πράσινη ακτίνα καταλαβαίνει τα συναισθήματα που τρέφει για τους άλλους αλλά και αυτά που τρέφουν οι άλλοι για εκείνον.
Η μοναχική Ντελφίν στην ομώνυμη ταινία του Έρικ Ρομέρ δεν μπορεί διακρίνει τη δική της πράσινη ακτίνα. Κατακλύζεται από την αδυναμία της να προσαρμοστεί, κανείς δεν την καταλαβαίνει, περιφέρεται, εγκλωβίζεται, απογοητεύεται, δακρύζει, μιλά και κανείς δεν την ακούει, σιωπά και κανείς δεν της δίνει σημασία.
Μέχρι που η δύναμη του τυχαίου, η άγρια ομορφιά του απρόβλεπτου καθαρίσει τον ουρανό μπροστά της.
Ο ήλιος δύει και περιμένει με αγωνία να δει την πράσινη ακτίνα σε μερικά από τα πιο αγωνιώδη κινηματογραφικά δευτερόλεπτα που θα φέρουν την πιο τρυφερή λύτρωση.
Και η ζωή θα συνεχιστεί...
Διαβάστε επίσης στα Τετράδια Σινεμά:
"Πίτσα Γλυκόριζα" (2021) - Κριτική για την πρώτη σπουδαία ταινία της χρονιάς