Το "Πίτσα Γλυκόριζα" ("Licorice Pizza") δεν είναι απλώς μια ταινία νοσταλγίας του Πολ Τόμας Άντερσον στη μυθολογία των 70s και της δικής του νιότης. Είναι μια ταινία που μοιάζει να "ξεπήδηξε" από εκείνη την εποχή και να γυρίστηκε - όχι από έναν 50αρη δημιουργό - αλλά από έναν νεαρό που αποχαιρετά τώρα την εφηβεία του. Για αυτό και το αποτέλεσμα είναι μαγικό, γνήσιο, γήινο και μεγαλειώδες.
Ο Πολ Τόμας Άντερσον - γνώμη μας, ο σπουδαιότερος δημιουργός της γενιάς του - αφήνει λίγο πέρα το εγκεφαλικό σινεμά και τις πιο grande υπαρξιακές του διαδρομές με τις οποίες ομολογουμένως πετυχημένα (με εξαίρεση το "Έμφυτο Ελάττωμα") κινήθηκε κινηματογραφικά την προηγούμενη 15ετία και προσγειώνεται κάπου μεταξύ του (άνισου) "Punch Drunk Love" και του παραμυθένιου κόσμου μνήμης που οικοδόμησε στο "Boogie Nights" για να περιγράψει ένα νεανικό love story δύο αταίριαστων misfits.
"Πίτσα Γλυκόριζα" - Η κριτική της ταινίας
Ο Γκάρι (αποκάλυψη ο Κούπερ Χόφμαν και θα επανέλθουμε *), ένας 15χρονος μικρομέγαλος "απατεωνίσκος" που καταπιάνεται με τη showbiz και την... επιχειρηματικότητα, τρώει φλασιά με την αρκετά μεγαλύτερη του Αλάνα (δεύτερη αποκάλυψη η Αλάνα Χάιμ), που σε γενικές γραμμές είναι στα χαμένα αναζητώντας μια δουλειά, ένα όραμα, μια διαφυγή από την "ορθόδοξη" Εβραϊκή οικογένεια της. Το "Πίτσα Γλυκόριζα" είναι η παράδοξη ερωτική τους ιστορία.
Ο Πολ Τόμας Άντερσον είναι μεγάλος σκηνοθέτης γιατί πάνω από όλα είναι σπουδαίος αφηγητής - ένας εξαίσιος "παραμυθάς". Επιπλέον είναι ένας δεξιοτέχνης της παρατήρησης, ένας δημιουργός που επενδύει στη γραφή του σύμβολα σημειολογίας, pop αναφορές, μικρές λεπτομέρειες που απογειώνουν τα κάδρα του.
Έτσι λειτουργεί και στο "Πίτσα Γλυκόριζα". Η πρώτη σκηνή όπου ο θρασύς Γκάρι προσεγγίζει την Αλάνα είναι σεμινάριο σεναρίου και κινηματογράφησης. Οι δύο ήρωες περπατούν, ο Γκάρι φλερτάρει άγαρμπα και επιθετικά την Αλάνα, εκείνη τον απωθεί και ταυτόχρονα τον αποδέχεται, γοητεύεται μέσα από την σουρεαλιστική σιγουριά ενός σπυριάρη εφήβου "Δον Ζουάν" και ταυτόχρονα μας πληροφορεί για την δική της "αστάθεια". Όσο οι δύο τους περπατούν τα κάδρα του Άντερσον μας γειώνουν στην εποχή. Και κάπως έτσι μέσα σε μια ολιγόλεπτη σκηνή η ταινία μας έχει πληροφορήσει με όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για να βυθιστούμε στην ιστορία του Γκάρι και της Αλάνα.
"Πίτσα Γλυκόριζα" - Εφηβική ονείρωξη
Στη συνέχεια ο Άντερσον παραδίδει την πιο απελευθερωμένη και αποενοχοποιημένη ταινία του. Το "Πίτσα Γλυκόριζα" μοιάζει με μια εφηβική ονείρωξη. Μια ταινία "φαντασίας", στην οποία η νιότη κυριαρχεί και μονοπωλεί την πραγματικότητα της αφήγησης. Η ροή του χρόνου και των γεγονότων μοιάζει πειραγμένη και τριπαρισμένη. Σαν να έχει βγει απευθείας από τις σκέψεις ενός 15χρονου αγοριού που "προβάλλει" τον εαυτό του ως τον απόλυτο πρωταγωνιστή της ταινίας (παιδικού ναρκισσισμού) που έχει στο μυαλό του για τον ίδιο του τον εαυτό.
Οι έφηβοι ήρωες στο "Πίτσα Γλυκόριζα" κυκλοφορούν ανάμεσα στους καλλιτεχνικούς κύκλους και το Χόλιγουντ της εποχής, πίνουν κόκα κόλα στα στέκια των διάσημων, έχουν οικονομική αυτοτέλεια και οι γονείς τους είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι αμέτοχοι και απαθείς. Ο άγουρος μικρόκοσμος τους που μυρίζει με τις ορμόνες της πρώτης σεξουαλικής επαγρύπνησης γίνεται στα χέρια του Άντερσον η μόνη πραγματικότητα που έχει νόημα.
Μια πραγματικότητα υπερβατική, ρομαντική, ερωτική και ερωτεύσιμη. Ένα σύμπαν γλυκόπικρο, cringe, αστείο και μέσα στην απλοϊκότητα του τόσο υπαρξιακό, βαθύ και έντονο. Μια περιπέτεια ανεκπλήρωτων φαντασιώσεων που μόνο η μαγεία του σινεμά μπορεί να τις κάνει πραγματικότητα.
* πόσο συγκινητικό να βλέπεις τον γιο του Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν να παίζει σε μια ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον κουβαλώντας σχεδόν μεταφυσικά την ερμηνευτική μεστότητα του πατέρα του.
Θοδωρής Λέννας