Προσπαθώ να οργανώσω τις σκέψεις μου και να γράψω 2-3 αράδες για τις "Σκηνές από ένα γάμο" του Χαγκαι Λέβι -το αμερικανικό (σχεδόν) remake της ομώνυμης mini σειράς του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν- και δυσκολεύομαι.
Ίσως γιατί και οι ήρωες του Όσκαρ Αιζακ και της Τζέσικα Τσαστειν, στη διάρκεια των 5 επεισοδίων της σειράς δυσκολεύονται με τον ίδιο τρόπο να αναλύσουν τον γάμο τους, τη ζωή τους, τα συναισθήματα τους.
Όπως, άλλωστε, και στο αριστουργημα του Μπέργκμαν, έτσι και στην υπέροχη αυτή εκδοχή της ιστορίας "ενός ζευγαριού που χωρίζει", σημασία έχουν οι ερωτήσεις που τίθενται κι όχι οι απαντήσεις.
Το βέβαιο είναι οτι οπως και στο σινεμά, έτσι και στη ζωή αυτά που μένουν και που κρατάμε είναι μόνο σκηνές. Στιγμιότυπα της ζωής που πάνε κι έρχονται όσο προχωράμε (μόνοι) στο άγνωστο μονοπάτι μας.
Η σειρά με συγκίνησε γιατί απευθύνεται στο κοινό με εκρηκτική προσιτότητα. Είναι σαν να σταχυολογεί κομμάτια που όλοι έχουμε ζήσει και να τα βάζει σε έναν διαλεκτικό κυκλό που εξ αρχής γνωρίζουμε ότι δεν θα τελειώσει με ένα γεγονός, μια απόφαση ή ένα στέρεο φινάλε. Γιατί στη ζωή και στις σχέσεις κάτι τέτοιο μάλλον δεν μπορεί να υπάρξει.
Αυτός ο κύκλος όμως είναι που έχει όλη την αξία και την σημασία. Το "ζουμι" που λέμε. Το πως η έλξη μετατρέπεται σε απώθηση. Το πως η κατανόηση και η πίστη για το "μαζί", σε βεβαιότητα του τέλους. Το πως αυτό το τέλος γίνεται μια νέα αρχή και πόσο γρήγορα αυτή η αρχή σε ένα νέο τέλος.
Είμαι ηθικός-η; Είμαι μονογαμικος-η; Εχω αγαπήσει άραγε ποτε αληθινά; Εχω αγαπηθεί; Πόσο μετράει η ηδονή της στιγμής ή η τρυφερότητα της στιγμής; Και πόσο μια στιγμή - σκηνή μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαλύσει το αφήγημα που έχουμε για τη ζωή μας;
Ερωτήματα με ή χωρίς απαντήσεις μέσα σε χώρους που κουβαλάνε μνήμες, σχέδια, στιγμές.
Χωρίς τελική λύση... Μόνο με την βεβαιότητα της αβεβαιότητας σε "ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρις πολλα λόγια, στη μέση της νύχτας"
Μέχρι η σκηνή να τελειώσει και να εγκαταλείψουμε τους ρόλους μας για να συνεχίσουμε μόνοι στα "δωμάτια" μας την δική μας ταινία.
Θοδωρής Λέννας