 |
| The Irishman του Μάρτιν Σκορσέζε |
Με τον χρόνο πλέον να μετράει αντίστροφα για την υποδοχή της νέας δεκαετίας, αναπόφευκτα αναμνήσεις και στιγμές του 2019 περνάνε μπροστά μας σαν ταινία. Και επειδή για κάποιους "τελευταίους" ρομαντικούς το σινεμά είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με συναισθήματα και στιγμές της ζωής μας, ήρθε η ώρα για την καθιερωμένη (και πιο αναγκαία παρά ποτέ) Cine-ανασκόπηση του μικρού αυτού blog.
 |
| Τα "Παράσιτα" του Μπονγκ Τζουν-χο |
"Διαμάντια"...
Τα Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-χο
Με σύγχρονη και ευρηματική κοινωνικοπολιτική ματιά, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο και εκτελεσμένο, το φιλμ του χαρισματικού Κορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο είναι η αποκάλυψη της χρονιάς και ο δικαιότερος Χρυσός Φοίνικας των τελευταίων ετών. Τα "Παράσιτα" αποτελούν μια ταινία- υπόδειγμα πρωτότυπης και υψηλής αισθητικής, σεναριακής μεστότητας και αφηγηματικού ρυθμού που καταλήγει σε ένα βαθιά υπαρξιακό, σκληρά πολιτικό και τραγικά "γλυκόπικρο" φινάλε.
Ο Ιρλανδός του Μάρτιν Σκορσέζε
Το πολυαναμενόμενο έπος του Μάρτιν Σκορσέζε (με την σφραγίδα του Netflix) λειτουργεί ως ένας μεγαλειώδης, bigger than cinema και μάλλον αρκετά πιο συγκινητικός από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε επίλογος ενός ολόκληρου κινηματογραφικού genre. Σπουδαίο, αυτομάτως κλασσικό και καθηλωτικό παρά την διάρκεια του το φιλμ του Μάρτι εκτός των άλλων φέρνει μαζί 3 ιερά τέρατα της υποκριτικής (τριπλό ρεσιτάλ από ΝτεΝίρο, Πατσίνο, Πέσι) και μάλλον αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός συντελεστών αρκεί για να νιώθουμε ευλογημένοι που βλέπουμε ακόμα τέτοιες ταινίες.
Πόνος και Δόξα του Πέδρο Αλμοδοβάρ
Στην πιο προσωπική και αυτοβιογραφική του στιγμή ο Αλμοδοβάρ ώριμος, μεστός και αληθινός ενορχηστρώνει ένα σωματικό και ψυχικό ταξίδι στην μνήμη, στον χρόνο και στην ίδια την τέχνη του κινηματογράφου με την αφοπλιστικά αποτελεσματική ερμηνεία του Μπαντέρας να απογειώνει αυτή την δραματουργική έξαψη του Ισπανού auteur.
Marriage Story του Νόα Μπάουμπαχ
Αρκετά χρόνια μετά το εμβληματικό "Κράμερ εναντίον Κράμερ" και με αρκετές τζούρες από Μπέργκμαν και Γούντι Άλεν ο Νόα Μπάουμπαχ μας "βουτάει" στα βαθιά νερά μιας ιστορίας χωρισμού. Ανθρώπινο και ευαίσθητο σινεμά αξιώσεων από έναν εξίσου ... ευαίσθητο δημιουργό που έχει την ευτυχή συγκυρία να στήσει το έργο του πάνω σε 2 από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς τους (Adam Driver, Scarlett Johanson).
Joker του Τοντ Φίλιπς
Ταινία φαινόμενο και σημείο αναφοράς για πολλούς λόγους. Με ντεκόρ μια δυστοπική Gotham City ο Τοντ Φίλιπς μπλέκει σαγηνευτικά τον "Ταξιτζή" και τον "Βασιλιά της Κωμωδίας" του Σκορσέζε με τον μύθο του Τζόκερ παράγοντας αφενός σινεμά πολύ υψηλού επιπέδου αφετέρου μια ταινία "γροθιά στο στομάχι"... Απόλυτα σύγχρονος και αναγκαίος, ο "Τζόκερ" του Χόακιν Φίνιξ σημάδεψε κινηματογραφικά το 2019 και μάλλον όχι άδικα παρά την υπερβολική μαζική υστερία που συνόδεψε την προβολή του.
Την "Ευνοούμενη" του Γιώργου Λάνθιμου που παρότι φλερτάρει επικίνδυνα με τον mainstream εντυπωσιασμό άφησε το δικό της στίγμα.
Την "Βροχερή Μέρα στην Νέα Υόρκη" και τον αγαπημένο μας Γούντι Άλεν που μετά από αρκετά χρόνια χτυπάει φλέβα στην κωμωδία θυμίζοντας κάτι από τα παλιά
Το "Κάποτε ... στο Χόλιγουντ" του Κουεντιν Ταραντίνο που παρότι δίχασε και μπέρδεψε πρέπει να θεωρείται ταινία one of a kind.
Το "Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών" του Σύλλα Τζουμέρκα που εκτός από τον Ντέιβιντ Λιντς και τον Σαμ Πέκινπα μας θυμίζει ότι υπάρχει και καλό ελληνικό σινεμά.
Το ξεχωριστό "Πορτρέτο μιας Γυναίκας που καίγεται" της Σελίν Σιαμά.
Την αποτυχημένη προσπάθεια του Κώστα Γαβρά στους "Ενήλικους στο δωμάτιο" να μιλήσει για την ελληνική κρίση και το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το "Εμείς" του Τζόρνταν Πιλ που μας έβγαλε την ψυχή παρά τα θετικά μηνύματα που ήθελε να περάσει.
Την επιτομή της μετριότητας από τον Στίβεν Σόντεμπεργκ στο "The Laundromat".
Τα "Ψηλά Χορτάρια" του κάποτε πολλά υποσχόμενου Βινσέτζο Νάταλι που προστίθεται στην μεγάλη λίστα των αποτυχημένων απόπειρων μεταφοράς βιβλίου του Στίβεν Κινγκ στην μεγάλη οθόνη.
Το φινάλε του "It" του Αντρέ Μουσκιέτι που κατέληξε πιο κοντά στο γκροτέσκο παρά στον ψυχολογικό τρόμο που χαρακτήριζε το Chapter 1 και επίσης προστίθεται στην παραπάνω "λίστα του Steven King".
Το "Δυστυχώς Απουσιάζατε" του Κεν Λόουτς που αναδεικνύει το έλλειμμα έμπνευσης του σπουδαίου δημιουργού στην τίμια και καλοπροαίρετη προσπάθεια του να εμπλουτίσει την αξιόλογη και γεμάτη φιλμογραφία του.
Με σύγχρονη και ευρηματική κοινωνικοπολιτική ματιά, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο και εκτελεσμένο, το φιλμ του χαρισματικού Κορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο είναι η αποκάλυψη της χρονιάς και ο δικαιότερος Χρυσός Φοίνικας των τελευταίων ετών. Τα "Παράσιτα" αποτελούν μια ταινία- υπόδειγμα πρωτότυπης και υψηλής αισθητικής, σεναριακής μεστότητας και αφηγηματικού ρυθμού που καταλήγει σε ένα βαθιά υπαρξιακό, σκληρά πολιτικό και τραγικά "γλυκόπικρο" φινάλε.
Ο Ιρλανδός του Μάρτιν Σκορσέζε
Το πολυαναμενόμενο έπος του Μάρτιν Σκορσέζε (με την σφραγίδα του Netflix) λειτουργεί ως ένας μεγαλειώδης, bigger than cinema και μάλλον αρκετά πιο συγκινητικός από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε επίλογος ενός ολόκληρου κινηματογραφικού genre. Σπουδαίο, αυτομάτως κλασσικό και καθηλωτικό παρά την διάρκεια του το φιλμ του Μάρτι εκτός των άλλων φέρνει μαζί 3 ιερά τέρατα της υποκριτικής (τριπλό ρεσιτάλ από ΝτεΝίρο, Πατσίνο, Πέσι) και μάλλον αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός συντελεστών αρκεί για να νιώθουμε ευλογημένοι που βλέπουμε ακόμα τέτοιες ταινίες.
Πόνος και Δόξα του Πέδρο Αλμοδοβάρ
Στην πιο προσωπική και αυτοβιογραφική του στιγμή ο Αλμοδοβάρ ώριμος, μεστός και αληθινός ενορχηστρώνει ένα σωματικό και ψυχικό ταξίδι στην μνήμη, στον χρόνο και στην ίδια την τέχνη του κινηματογράφου με την αφοπλιστικά αποτελεσματική ερμηνεία του Μπαντέρας να απογειώνει αυτή την δραματουργική έξαψη του Ισπανού auteur.
 |
| Γιόχανσον και Ντράιβερ στο "Marriage Story" του Νόα Μπάουμπαχ |
Marriage Story του Νόα Μπάουμπαχ
Αρκετά χρόνια μετά το εμβληματικό "Κράμερ εναντίον Κράμερ" και με αρκετές τζούρες από Μπέργκμαν και Γούντι Άλεν ο Νόα Μπάουμπαχ μας "βουτάει" στα βαθιά νερά μιας ιστορίας χωρισμού. Ανθρώπινο και ευαίσθητο σινεμά αξιώσεων από έναν εξίσου ... ευαίσθητο δημιουργό που έχει την ευτυχή συγκυρία να στήσει το έργο του πάνω σε 2 από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς τους (Adam Driver, Scarlett Johanson).
Joker του Τοντ Φίλιπς
Ταινία φαινόμενο και σημείο αναφοράς για πολλούς λόγους. Με ντεκόρ μια δυστοπική Gotham City ο Τοντ Φίλιπς μπλέκει σαγηνευτικά τον "Ταξιτζή" και τον "Βασιλιά της Κωμωδίας" του Σκορσέζε με τον μύθο του Τζόκερ παράγοντας αφενός σινεμά πολύ υψηλού επιπέδου αφετέρου μια ταινία "γροθιά στο στομάχι"... Απόλυτα σύγχρονος και αναγκαίος, ο "Τζόκερ" του Χόακιν Φίνιξ σημάδεψε κινηματογραφικά το 2019 και μάλλον όχι άδικα παρά την υπερβολική μαζική υστερία που συνόδεψε την προβολή του.
 |
| Από τον Woody Allen και την βροχερή Νέα Υόρκη με αγάπη |
Να μην ξεχάσουμε ...
Την "Ευνοούμενη" του Γιώργου Λάνθιμου που παρότι φλερτάρει επικίνδυνα με τον mainstream εντυπωσιασμό άφησε το δικό της στίγμα.
Την "Βροχερή Μέρα στην Νέα Υόρκη" και τον αγαπημένο μας Γούντι Άλεν που μετά από αρκετά χρόνια χτυπάει φλέβα στην κωμωδία θυμίζοντας κάτι από τα παλιά
Το "Κάποτε ... στο Χόλιγουντ" του Κουεντιν Ταραντίνο που παρότι δίχασε και μπέρδεψε πρέπει να θεωρείται ταινία one of a kind.
Το "Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών" του Σύλλα Τζουμέρκα που εκτός από τον Ντέιβιντ Λιντς και τον Σαμ Πέκινπα μας θυμίζει ότι υπάρχει και καλό ελληνικό σινεμά.
Το ξεχωριστό "Πορτρέτο μιας Γυναίκας που καίγεται" της Σελίν Σιαμά.
 |
| Οι κινηματογραφικοί Τσίπρας και Βαρουφάκης σε πλάνο από την (δυστυχώς) άστοχη προσπάθεια του σπουδαίου Κώστα Γαβρά να μιλήσει για την ελληνική κρίση. |
Να ξεχάσουμε άμεσα...
Την αποτυχημένη προσπάθεια του Κώστα Γαβρά στους "Ενήλικους στο δωμάτιο" να μιλήσει για την ελληνική κρίση και το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το "Εμείς" του Τζόρνταν Πιλ που μας έβγαλε την ψυχή παρά τα θετικά μηνύματα που ήθελε να περάσει.
Την επιτομή της μετριότητας από τον Στίβεν Σόντεμπεργκ στο "The Laundromat".
Τα "Ψηλά Χορτάρια" του κάποτε πολλά υποσχόμενου Βινσέτζο Νάταλι που προστίθεται στην μεγάλη λίστα των αποτυχημένων απόπειρων μεταφοράς βιβλίου του Στίβεν Κινγκ στην μεγάλη οθόνη.
Το φινάλε του "It" του Αντρέ Μουσκιέτι που κατέληξε πιο κοντά στο γκροτέσκο παρά στον ψυχολογικό τρόμο που χαρακτήριζε το Chapter 1 και επίσης προστίθεται στην παραπάνω "λίστα του Steven King".
Το "Δυστυχώς Απουσιάζατε" του Κεν Λόουτς που αναδεικνύει το έλλειμμα έμπνευσης του σπουδαίου δημιουργού στην τίμια και καλοπροαίρετη προσπάθεια του να εμπλουτίσει την αξιόλογη και γεμάτη φιλμογραφία του.